اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری مادران دارای فرزند با اختلال یادگیری

مقدمه و هدف: اﺣﺴﺎس ناکامی و محرومیت ﻧﺎﺷﻲ از ﻋﺎدی ﻧﺒﻮدن ﻛﻮدک می تواند ﺳﺒﺐ گوشه گیری ﻣﺎدر و ﻋﺪم ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻗﺮاری راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻂ شود ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺪ آن ﻋﺰت ﻧﻔﺲ ﭘﺎﻳﻴﻦ، ﺑﺮوز افسردگی، و ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎدن سلامت روانی مادر است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش تاب آوری در مادران دارای کودک با اختلال یادگیری بود. روش: روش این مطالعه، نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودک با اختلال یادگیری مراجعه کننده به مرکز اختلال یادگیری رها (شهر هشتگرد) در سال 1393بود. ابزار مورد استفاده، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. درمان گروهی (رویکرد پذیرش و تعهد) طی 9 جلسه و در 9 هفته متوالی برای گروه آزمایش ارائه شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن است که درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش تاب آوری مادران دارای فرزند با اختلال یادگیری موثر بود (63/78 = f و 01/0->p). بحث و نتیجه گیری: این پژوهش ضمن تأیید اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش تاب آوری مادران دارای فرزند با اختلال یادگیری، نشان داد که آموزش گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد قابلیت کاربرد داشته و می تواند به عنوان یک مداخله ی روان شناختی در کنار سایر مداخلات مورد استفاده قرار گیرد.